شهود ، ملکوت ، کنار رفتن پرده ها

همانطور که یک نویسنده در مطالب کتابش، ظهور و تجلی می یابد، خداوند در تکتک مخلوقات که کلمات او هستند ، تجلی یافته است.قُلْ لَوْ كَانَ الْبَحْرُ مِدَادًا لِكَلِمَاتِ رَبِّي لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنْفَدَ كَلِمَاتُ رَبِّي وَلَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ مَدَدًا ﴿کهف/۱۰۹ ﴾بگو اگر دريا براى كلمات پروردگارم مركب شود پيش از آنكه كلمات پروردگارم پايان پذيرد قطعا دريا پايان مى‏ يابد هر چند نظيرش را به مدد [آن] بياوريم .اگر مثلا تفسیر المیزان را در نظر بگیریم؛ تک تک حروف و کلمات این کتاب، حکایت از علامه طباطبائی می کنند. البته هر خواننده ای به میزان فهم خود، از این کتاب بهره می برد. یک انسان بی سواد، فقط مرکبی بر کاغذ در اشکال مختلف می بیند، کسی با سواد اندک، حروف را می شناسد و معانی ظاهری کلمات را متوجه می شود. به همین ترتیب تا جائی که شخصی مثلا علامه شهید مطهری، جان کلام این کتاب را درک می کند.جهان خلقت هم ظاهری و جانی دارد. که ظاهر آن مشهود همه هست و تنها کسانی که قلب سلیم دارند، جان این جهان را درک می کنند.يَعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِنَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ ﴿الروم/۷﴾از زندگى دنيا ظاهرى را مى ‏شناسند و حال آنكه از آخرت غافلند .تک تک کلمات تفسیر المیزان از علامه طباطبائی حکایت می کنند یعنی همه آیه و نشانه ای از علامه هستند. پس جهان خلقت هم آیات الهی هستند و از خالق هستی حکایت می کنند. البته باز هم سعه وجودی افراد در حکایت از خالق متفاوت است. همانند انسانی که در رواق مثلا حرم امام رضا(ع) ایستاده باشد و هزاران آینه اطرافش، عکس او را نشان دهند. هر آینه بخشی و قطعه ای از شخص را نشان می دهد. همه عکس او هستند، آیه ای از او هستند. همه او هستند اما او هم شهود ، ملکوت ، کنار رفتن پرده ها...

موجود در یک تقسیم‌بندی به دو قسم منقسم می‌شود:موجودى که وجودش «فى نفسه» است و این قسم را «وجود مستقلّ و محمول»، و یا «وجود نفسى» ‏می‌نامند.موجودى که وجود آن در غیر خود می‌باشد و آن‌را «وجود رابط» می‌نامند.یعنی درحقیقت همه موجودات به جز خداوند که واجب الوجود و مستقل و متکی به ذات خود است، غیر مستقل و وابسته به خداوند هستند.توضیح:اصلی‌ترین و ساده‌ترین قضایای منطقی ، قضایای حمیله موجبه است که دلالت بر ثبوت محمول برای موضوع دارد مثل(انسان ناطق است یا زید عالم است) هنگامی قضیه بصورت علم تصدیقی تام در می‌آید که علاوه بر تصور موضوع و محمول و نسبت بین آنها، مشتمل بر اذعان به ثبوت محمول برای موضوع و نوعی اتحاد میان آنها باشد. در ذهن انسان ، این حکم به صورت یک مفهوم انعکاس می‌یابد که تصور استقلالی آن محال است و علت آن هم این است که از خود هیچ استقلالی ندارد و قائم به دو مفهوم اسمی موضوع و محمول است. این مفهوم در برخی از زبانها معادل دارد. مثلا در زبان فارسی ، معادل این مفهوم حرفی لفظ "است" قرار دارد. اما در برخی دیگر از زبانها مانند زبان عربی در قبال آن هیچ معادلی قرار داده نشده است. این معنای غیر مستقل در علم منطق به عنوان وجود ربطی که وسیله ارتباط میان موضوع و محمول است نامیده شده است. شهود ، ملکوت ، کنار رفتن پرده ها...

عبادت در حقیقت حکایت است. حکایت از معبود. مثل آینه که عکس درون آینه از شخصی که جلوی آینه ایستاده حکایت می کند.یا کتاب که از نویسنده حکایت می کند. البته نسبت میان کتاب و نویسنده برقرار است. مثلا علامه طباطبائی کتابهای مختلفی در موضوعات مختلف دارد که هر کدام بخشی از وجود او را حکایت می کنند. جهان خلقت، کتاب حضرت حق است که هر بخش آن همچون حروف و کلمات کتاب، بیانگر یکی از اسماء و صفات الهی است.قُلْ لَوْ كَانَ الْبَحْرُ مِدَادًا لِكَلِمَاتِ رَبِّي لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنْفَدَ كَلِمَاتُ رَبِّي وَلَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ مَدَدًا ﴿الکهف/١٠٩﴾بگو: اگر دریا برای [نوشتن] کلمات پروردگارم [که مخلوقات او هستند] مرکب شود، پیش از آنکه کلمات پروردگارم پایان یابد، یقیناً دریا پایان می یابد، و اگرچه مانند آن دریا را به کمک بیاوریم. هر مخلوقی به اندازه سعه وجودی خود، از خالق حکایت می کند و به همان میزان که همچون آینه(که مثالش ذکر شد) انعکاس اسماء و صفات خالق باشد، او را عبادت می کند. رسول الله(ص) چون آینه تمام نمای خلقت است بالاترین عابد است و شیطان دورترین عابد حضرت حق است. شهود ، ملکوت ، کنار رفتن پرده ها...